Ik dacht altijd dat DIT het moment zou zijn dat al mijn dromen uitkwamen. Ik dacht ook altijd dat ik op DIT moment eindelijk 'gelukkig' zou zijn. Ergens was dit een halfbewuste gedachte waar ik de laatste twintig jaar mee zat.
Niets bleek minder waar te zijn.
Het moment dat ik besefte, mits wat herschikking van mijn kapitaal, dat ik kon rentenieren (niet super luxueus, maar ruim voldoende), werd ik bang.
Deze laatste jaren ging ik dus door een crisis. Een existentiële crisis die me bij strot en haren trok.
Wie ben ik nog?
Wat wil ik nog?
Wat schenkt me nog plezier?
Het viel me moeilijk om van de 'oude Gwen' afscheid te nemen. De Gwen die altijd hard werkte. De Gwen die niet achterom keek. De Gwen die haar verstand op nul zette en gewoon doordeed.
Ineens kwam ik op een gekke rollercoaster waarin zich teveel mogelijkheden aan me openden. En ik worstelde met allerlei gevoelens en gedachten die er nooit waren geweest. Het waren voornamelijk 'angst' en 'latente depressie' die aan de oppervlakte kleefden. Angst om mijn identiteit als een oude jurk van me af te gooien. Depressie omdat ik mezelf niet langer in de spiegel herkende.
Klinkt vreemd, maar toch is het de waarheid.
Ons gehele leven 'moeten' we naar school, 'moeten' we werken... zoveel van onze identiteit is verweven met zaken die maatschappelijk worden verondersteld om aan onze basisbehoeften te voldoen.
Eens dat wegvalt, is het moeilijk om te voelen wie we werkelijk zijn. Het is verdomd akelig om al die conditioneringen los te laten en helemaal te staan voor wie we zijn en wat we authentiek verlangen. Zoveel van wie we zijn, was gericht op dat ene 'moeten' en ineens gaat deze denkbeeldige partner ervandoor met een groot stuk van wat we dachten dat we waren.
Voor mij voelde het als het einde van een lang huwelijk.
Wat heeft er mij geholpen?
1. Voor mij hielp het om ten eerste mezelf in de spiegel aan te kijken en veel meer in lijn met mijn missie en visie te gaan leven. Wat schenkt mij vreugde? Wie ben ik echt? Wat stuwt mij intrinsiek vooruit? Vele keuzes veranderden van 'wat' naar 'hoe'. Dat was een grote, eerste kentering.
2. Daarnaast diende ik deze aanpassingen ook in mijn dagelijks leven te integreren. Hoe kleed ik mijn dag in? Met wie spendeer ik tijd? Waar gaan mijn tijd en aandacht naartoe? Hoe ga ik om met mijn meest kostbare asset, namelijk mezelf?
3. Vervolgens diende ik ook mijn relatie met geld om te vormen. Als geld mij nu intrinsiek toebehoorde, hoe wilde ik dan deze relatie verder uitbouwen? Hoe wilde ik me voelen rond geld? Wat wilde ik met mijn geld doen? Ineens werd geld zoveel belangrijk en tegelijk onbenulliger dan ooit tevoren.
4. Tenslotte kreeg ik ook de mogelijkheid om minder ontdekte kanten van mezelf meer ademruimte te geven. Voornamelijk in termen van creativiteit en reizen. Ja, ik heb een bucketlist van alle zaken die ik nu eindelijk kan, mag en zal doen. Een treinreis rond de wereld, een groot beeldhouwwerk voor mijn tuin maken, een wekenlange reis om te gaan fotograferen, ...
5. Maar het allerbelangrijkste aspect zal toch wel dienstbaarheid zijn. Eens je niet langer hoeft te doen, opent zich een wereld aan mogelijkheden in termen van dienstbaarheid naar anderen toe. Hoe wil je bijdragen tot de dromen van anderen? Hoe wil je deze wereld net iets mooier maken? Hoe wil je herinnerd worden door je omgeving? Dienstbaarheid en overvloed zijn minnaars in hetzelfde bed.
Als je hulp nodig hebt met jouw transitie, dan ben ik er graag om hierin verder te begeleiden. Rentenieren in eerste generatie komt met veel taboes. Het is leuk om dan even niet alleen op dat pad van jou te staan.
Voel je welkom.